In de weken naar Kerst toe wachten we op licht dat doorbreekt in de nacht. Vannacht/vandaag zien we dat licht terug in de witte bloemen die uitbundig bloeien.
We staken in de weken van advent vier kaarsen aan: steeds één lichtje meer. In deze nacht ontsteken we een vijfde kaars.

Gedicht
‘Er zij licht’,
sprak God
op de eerste dag.
En er was licht:
een kind van God,
mensenkind,
teer als een bloesem,
kwetsbaar als het jonge groen in de lente,
maakt een nieuw begin.

Dat zijn licht
op ons overspringt.
Dat het ons ertoe aan zet
om een nieuw begin te maken,
zodat het leven open gaat,
en recht en vrede
zullen bloeien.

Op deze laatste adventszondag houden we onze adem in: we wachten en waken op wat komen gaat. Ingetogen is de schikking vandaag. Maar
de kleur is groen, in al haar schakeringen: de kleur van de hoop, die in ons leeft. En er zijn knoppen: nu nog dicht, maar ze dragen de belofte in zich van wat komen zal. Zoals Maria haar kind in zich draagt – een kind dat de wereld in een nieuw licht zal zetten. Vier kaarsen belichten de toekomst.

Gedicht:
Buiten
duren de nachten
nog lang:
het donker
neemt er
meer ruimte in
dan het licht.
Maar hier in uw huis
wordt het langzaamaan
al lichter,
elke week
een vlammetje meer,
bemoedigend…

Dat uw licht
in ons groeien gaat,
dat het ons
de ogen opent
voor U en voor elkaar.

Op de derde adventszondag breekt het licht van Gods koninkrijk door. Een roze lelie staat in bloei: de belofte werpt zijn licht vooruit – niet paars,
maar roze is de kleur van deze zondag. Jesaja vertelt ons van de steppe die bloeien gaat, van water in de woestijn, van groen riet dat het dorre gras vervangt.
Zijn visioen geeft uitzicht en doorzicht: zo krijgen we moed om verder te gaan. Drie kaarsen lichten ons bij op de weg die voor ons ligt.

Op deze tweede zondag van advent horen we over een tronk, waaruit nieuw leven tevoorschijn zal komen.
Jesaja belooft ons dat er iemand zal komen, die nieuwe wegen wijst.
Ook Johannes de Doper wijst voor zich uit, en roept ons op om goede vruchten voort te brengen.
In de schikking vinden we al wat meer kleur: rode sierappeltjes en de knop van een amaryllis laten zien dat de hoop in ons kan groeien.
We ontsteken twee kaarsen die uit de tronk tevoorschijn komen.

Advent is begonnen. We dromen met Jesaja van het licht dat komen gaat. En Matteüs belooft ons dat de vijgeboom ooit weer uit zal lopen.
Maar zover is het nu nog niet. Het donker wordt verbeeld door dorre bladeren en gedroogde bloemen, liggend op mos.
Uit de boomschors kiert het licht van een kaars voorzichtig tevoorschijn. Dit is een tijd van verwachting, van hoop op beter.

zondag 24 november: Herdenking van gestorvenen.

Het licht blijft branden, al lijkt alles dor en doods. Er is een opening waardoor het naar buiten komt en we verder mogen gaan.
Er is nieuw leven in de vorm van rode rozen die de liefde verbeelden. Licht en liefde blijft, hoe moeilijk het ook is.

Gedicht:
Door alle weer en wind
van het leven
kwamen wij hier.
Broos is ons leven
en kwetsbaar,
als herfstblad
dat ritselt
in de wind.

Dat Gij ons vallen
opvangt,
dat uw liefde
ons draagt.
Dat liefde
niet verloren gaat
en ons
met elkaar verbindt.