Kanteltijd (Van U is de toekomst)

Onzekerheid en spanningen in de samenleving lijken van alle tijden. Toch is de voedingsbodem voor angst nooit zo sterk geweest als nu. De manier waarop we met de aarde omgaan is onhoudbaar; vijf-voor-twaalf is al lang gepasseerd. Corona houdt de wereld in zijn greep en vergroot de kloof tussen arm en rijk. En op sociale media grijpen angst en haat als virussen om zich heen. We lijken op een kantelpunt aan te komen. Welke kant gaat dit op?

Ook onze kerken bewegen naar een kantelpunt. De kerkgang loopt terug, de leden vergrijzen en geloof of kerk zijn bepaald niet meer vanzelfsprekend in een wereld waarin ieder voor zich wel uitmaakt wat hij kiest, gelooft en doet. Als we als kerken op de vertrouwde voet doorgaan, lijkt dat op wachten tot de laatste gelovige het licht uitdoet.
De wereld om ons heen hongert naar vertrouwen en schreeuwt om sociale en ecologische gerechtigheid. Tegelijk lijkt er nauwelijks iemand te zitten wachten op de kerk. Kunnen we nog geloofwaardig en betekenisvol zijn in de dolgedraaide wereld om ons heen? En hoe dan?

Het lijkt bijna een onmogelijke opgave, iets wat veel te groot voor onze steeds kleiner wordende kerkjes is. En toch… Juist in het boek dat ons geloof leven inblaast, vind je mooie voorbeelden van tegendraadsheid. Van klein versus groot.
Een kleine jongen die een tot de tanden gewapende reus van een vent verslaat, met een alledaags en onverwacht wapen. Zout dat zorgt dat het eten diepte en kleur krijgt. Een mosterdzaadje dat kan uitgroeien tot iets groots.
We moeten ons in onze kerken gaan bezinnen op onze toekomst. Die zal niet liggen in het krampachtig blijven vasthouden aan vertrouwde gewoontes, structuren, of zelfs gebouwen.

We hebben durf nodig zoals de kleine herdersjongen.
We hebben vertrouwen nodig, dat het kleine wat we hebben nog altijd kan uitgroeien, bloeien en inspireren.
We moeten helder voor ogen houden wat diepte en kleur aan de wereld om ons heen kan geven, al is het maar een snufje.
Ik denk dat we ons als kerk niet afzijdig of naar binnen gekeerd moeten houden, maar zoeken naar manieren om te inspireren tot vertrouwen en gerechtigheid. Niet om de kerkbanken weer gevuld te krijgen of om ook maar iemand geloof op te dringen, maar omdat het zo broodnodig is. Niet persé in vormen die voor onszelf gesneden koek zijn, maar die betekenis bieden buiten de kerkmuren. Onverwachte, tegendraadse vormen misschien. Een onzekere toekomst tegemoet. Durven we dat aan?
Lied: dat wij onszelf gewonnen geven aan het bevrijdende bestaan…

Namens het moderamen van de Federatieraad (auteur: Karin Elema)
Reacties: scriba@pknanloozuidlaren.nl