Groene gedachten (12)

Dit wordt de laatste aflevering van deze rubriek. Een jaar lang hebben we op deze plek geprobeerd u (en onszelf) op groene gedachten te brengen: om aandacht te vragen voor kwesties rond duurzaamheid, klimaatverandering en milieu. Natuurlijk wordt hier ook op een heleboel andere plekken aandacht voor gevraagd: in kranten, op televisie en in andere media komen deze kwesties regelmatig aan bod. Toch willen we ons ook in de kerk bezighouden met duurzaamheid, en ons bezinnen op de manier waarop we als mensen met de aarde omgaan. Niet omdat we als kerk pretenderen dat we het beter weten, of omdat we oplossingen zouden hebben voor alle problemen. Maar vooral omdat de kerk bij uitstek een plek is waar we onze manier van leven tegen het licht houden van het evangelie, waar we ons bezinnen op de vraag wat ‘goed leven’ is. En dat goede leven, dat gaat niet alleen over hoe we ons als mensen tot elkaar verhouden, maar dat gaat over de schepping als geheel.
‘De Bijbel is Gods oproep tot menselijke verantwoordelijkheid’, schrijft Jonathan Sacks in zijn boek ‘Een gebroken wereld heel maken’. En zo zie ik het ook: de Bijbel is niet alleen een boek dat ons troost en bemoedigt, maar het is ook een boek dat ons midden in de wereld zet en dat ons aanspoort om voor die wereld zorg te dragen.
Hoe gaat we zorgzaam met deze aarde om? Door haar op waarde te schatten. Door haar niet alleen te beschouwen als gebruiksartikel, maar door ons te verwonderen over haar diversiteit en haar schoonheid. Door onze plaats te weten en te beseffen dat we als mensen deel zijn van een groter geheel.
Ik word altijd weer geraakt door de woorden van Psalm 8: waar we gewezen worden op onze kleinheid en kwetsbaarheid, maar ook op onze grootsheid en verantwoordelijkheid. We zijn als mens lang niet zo belangrijk als we zelf vaak denken, en tegelijkertijd is ons álles toevertrouwd.
Ik wil besluiten met een lied dat geschreven werd door Andries Govaart:

Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn,
genomen, gevormd, uit stof van de aarde.
Dat wij weer weten,
dat Gij uw adem ons hebt geschonken;
Adem in ons.
Adem in ons, breekbaar en broos -
kruiken van aarde,
dat wij weer weten dat Gij ons vormt.

Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn.
Dat wij weer weten,
dat wij verwant zijn: rotsen en gras,
mensen en lucht, sterren en zaad,
nijlpaard en musje.
Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn.
Dat wij weer weten, dat wij weer keren
terug in het stof.
Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn.
Dat wij ons voegen
in het werk van uw handen.
Moge het zo zijn, amen.

da. Gonny de Boer