Groene gedachten (11)

Een draai in het denken over normaal?

In Amsterdam, bij de diaconie op zolder, huist de Turnclub. Ze doen er niet aan sport, maar aan duurzaamheid en kunst, om een omkeer te stimuleren in hoe we met de aarde en met elkaar omgaan. De gedachte is dat creatievelingen de nodige andere perspectieven kunnen schetsen, waar je binnen gangbare (‘normale’) denkkaders niet zo gauw opkomt.
Hoe kan het dat we steeds meer en groter, met catastrofale gevolgen voor de aarde en de mensheid, nog altijd normaal vinden, terwijl allerhande duurzaamheidsplannen als idealistisch of zelfs onrealistisch worden weggezet? Juist waar het om duurzaamheid gaat, is een nieuw normaal in ons denken hoogstnodig. Kunstenaars kunnen daar goede voorzetten voor geven.

Al meer dan 500 mensen hebben zich aangesloten: musici, beeldend kunstenaars, een componist en ook een priester. Ik volgde met zo’n 50 anderen het Turnlab praktisch idealisme, bedoeld om dromen in daden om te zetten. In vier zoombijeenkomsten ontvouwden de deelnemers hun duurzame ideaal, bespraken het met anderen, keken hoe het landde, scherpten het aan, maakten het concreter… Het Turnlab geeft de moed om voorzichtig de wereld in te gaan, hoe pril en kwetsbaar het ideaal ook - nog - is. Een beetje zoals discipelen die met lege handen en blote voeten op pad gaan, aftastend waar ze welkom zijn en waar hun boodschap kan groeien.

Het ontroerde me hoe oprecht betrokken en gemotiveerd iedereen is om op haar of zijn manier bij te dragen aan een duurzamere wereld. De durf om in beweging te komen en je stem te laten horen. Maar ook hoe het voor iedereen aftasten is waar je moet beginnen; wat is er nodig voor een echt duurzamere wereld?
Een ontwapenend plan begon 5 juli al. Drie mannen maken met een reusachtige wereldbol van bamboestokken een wandeltrektocht langs de Nederlandse kust. Onderweg gaan ze luisterend in gesprek over duurzaamheid met wie ze maar tegenkomen.

Zelf presenteerde ik een ‘tiny fruitboomhuis’. Het moet een klein maar mooi gebouw worden dat gééft in plaats van in beslag neemt (energie, voedsel, water, voedsel, biodiversiteit en plezier). Ik hoop dat het in zijn eenvoud en schoonheid uitnodigt tot leven op kleinere voet. Idealistisch? Misschien. Als het bijdraagt aan de discussie over wat we normaal zijn gaan vinden, en wat we écht nodig hebben om gelukkig te zijn, is het ook al heel geslaagd.

Karin Elema