Over bladblazers en lichtpuntjes (4)

Vroeger was er nog geen klimaatcrisis.
Vroeger was het gewoon om bij een kerk te horen.
Vroeger fietste ik als scholier door Appèlbergen. Aan het begin van het bos werden vakantiehuisjes gebouwd. Leuk, zo’n huisje in het bos, dacht ik toen.
Laatst fietste ik er weer. De huisjes zijn inmiddels flinke woonhuizen geworden. De gemeente was er net bezig met bladblazers de toegangswegen schoon te blazen.
Bladblazers, in het bós???

Het is maar een voorbeeld van hoe we af en toe doorgeschoten zijn. Stevig aangemoedigd door de markt en reclame zijn we steeds meer gemak en verworvenheden normaal gaan vinden en vervreemd geraakt van de natuur: aardbeien in de winter (kun je dan nog net zo genieten van de eerste echte zomerkoninkjes? :-) 24/7 onbeperkt internet (is er dan nog aandacht voor elkaar?); toiletpapier met katoen (hoeveel kostbaar water vraagt dat elders?). Mocht u zich aangevallen voelen: het gaat er niet om mensen te veroordelen die deze dingen -soms- gebruiken. Ook wij hebben thuis dat soort verworvenheden (een boordevolle oranje kliko, een auto die de afstand naar de maan heeft afgelegd, een wasdroger, weliswaar A+++, maar toch…). Kortom, we doen er allemaal aan mee.

Maar al die dingen die we in de loop van decennia normaal zijn gaan vinden hebben een hoge maatschappelijke prijs, daar is nog steeds weinig aandacht voor. Geloof in economie en maakbaarheid lijken belangrijker dan geloof in liefde voor medemens en schepping. De ecologische crisis is ook een spirituele crisis.

Er zijn lichtpuntjes. Er ontstaat een voorzichtige beweging de andere kant op. Wat die bladblazers betreft: niet lang na mijn fietstochtje berichtte de NOS dat de Duitse overheid er vanaf wil. Arjan Lubach legde later op zijn manier uit wat er mis mee is: ze vervuilen enorm, maken herrie, doden insecten en halen voedingsstoffen voor bomen weg.

Het gaat natuurlijk niet om die bladblazers. Het gaat erom, dat we samen oog blijven houden voor wat écht leven en liefde brengt. De kerk is daarvoor vanouds een broedplaats, voedplaats en vindplaats geweest. De uitdaging is om ook als kerk vraagtekens te durven plaatsen bij wat we normaal zijn gaan vinden, maar wat in wezen tegen leven en liefde ingaat. En dan zonder elkaar de maat te nemen. Mensen zijn sociale wezens, samen kunnen we een ander geluid laten horen. Laten we niet ophouden geloof in liefde en leven uit te dragen, als basis voor het streven naar een duurzamer wereld. Op die manier kan ‘vrede op aarde’ ook buiten de kerk een geloofwaardige kerstboodschap zijn.

Karin Elema