Meditatie - de Schreeuw

In deze tijden van quarantaine en virus-crisis zijn alle samenkomsten van de gemeente opgeschort. Daaronder ook de vastenmaaltijden die in de Magnuskerk worden gehouden. Aline Sikkema heeft als alternatief een meditatie geschreven die in huiselijke kring kan worden (voor-)gelezen bij de lezing van Lucas 8: 26 – 39, het stuk dat voor de vastenmaaltijd van 26 maart op het rooster staat. Mogelijk hebben ook anderen dan de deelnemers van de vastenmaaltijden belang bij deze meditatie. Daarom stelt Aline hem beschikbaar op de site van de gemeente.

Lezen: Lucas 8: 26 – 39

De man, bezeten door demonen, begon te schreeuwen toen hij Jezus zag. Hij smeekte: doe me geen pijn! Naast het feit dat hij bezeten was door demonen, was hij ook bezeten door angst. Logisch, het zal angstig zijn om te leven zoals de man zijn leven moest leven. En daarbij kwam dan ook nog de ontmoeting met Jezus. Wat zal die man hebben gevoeld en gedacht? Schaamte? Onmacht? Verdriet? Pijn? En tegenover Jezus? Misschien voelde hij zich wel niet goed genoeg voor een ontmoeting met Jezus. Hij was immers bezeten, veel mensen zullen hem gezien hebben als minderwaardig, niet goed genoeg om deel uit te maken van de samenleving.
Maar Jezus kijkt er doorheen, hij kijkt niet naar de demonen die de man in zijn greep houden. Nee, Jezus kijkt naar het hart van de man, naar wie hij daadwerkelijk wil zijn. Het maakt voor Jezus niet uit dat deze man angstig is, schreeuwt en beweerd dat hij niets met Jezus te maken wil hebben.

Heb jij in deze afgelopen dagen ook al eens heel hard geschreeuwd? Heb je ook al geroepen dat je niets meer te maken wil hebben met Jezus of met God? Ongetwijfeld hebben vele mensen al heel veel angstige en wanhopige momenten beleefd in de afgelopen dagen. En ook veel machteloze momenten. Machteloosheid ten opzichte van alle mensen die massaal bij elkaar komen in het park, machteloosheid als we zien dat er in Brabant niet genoeg capaciteit is om mensen te behandelen in het ziekenhuis. Machteloosheid als we alleen maar stijgende cijfers zien. Een wanhopige schreeuw is een begrijpelijke reactie. Misschien wordt de schreeuw elke dag harder, wanhopiger en pijnlijker. Eind deze week wordt een piek verwacht, de hardste schreeuw.

Ondanks de schreeuw van de man stuurde Jezus de demonen weg, ze namen hun intrek in een grote kudde varkens. De varkenshoeders sloegen op de vlucht om in dorpen en steden te vertellen wat hun was overkomen. Waarschijnlijk renden ze schreeuwend door de stad, van angst, bevangen door ongeloof door wat er zojuist had plaatsgevonden. En ze werden bang toen ze zagen dat de man, niet meer bezeten door demonen, zat aan de voeten van Jezus.

Wat zou eigenlijk de aanleiding geweest zijn dat de mensen bang werden van wat ze zagen? Waarom werden ze bang om deze man te zien zitten aan de voeten van Jezus? Zouden ze nog steeds bang zijn voor de demonen, zouden ze bang zijn voor Jezus? Zijn ze misschien bang voor de genade van Jezus? Vermoeden ze misschien dat ze niet genoeg vertrouwen hebben om op Jezus te vertrouwen? Wellicht is dat het, ze zijn bang omdat ze niet hadden voorzien waartoe Jezus in staat zou zijn… ze hadden misschien liever de touwtjes in eigen handen gehouden.

Als we leven in een tijd van zorgen en beproeving is het voor ons misschien ook moeilijker dan ooit om onze zorgen uit handen te geven. Waaraan kunnen we onze zorgen dan overgeven? We krijgen vragen, we vragen ons misschien af of God er wel echt voor ons is. Weten we wel zeker dat we onze zorgen in de handen van de Heer mogen leggen, of is het toch beter om koste wat het kost te proberen de touwtjes in onze eigen handen te houden? De wereld van nu is kwetsbaarder dan ooit, het maakt het misschien nog wel kwetsbaarder doordat we kwetsbaar worden gemaakt door iets wat we niet kunnen zien. We kunnen het niet zoeken of volgen. Het virus is onzichtbaar, grijpt om zich heen en vraagt niet wat wij ervan vinden. Durven we ons in zoveel onzichtbaarheid over te geven aan God, die ook onzichtbaar lijkt te zijn? Durven we het uit te schreeuwen dat we God harder dan ooit nodig hebben? Durven we te schreeuwen dat we geloven dat hij ons nabij is, ook nu? Dat is zo moeilijk, het kan zo machteloos voelen. Het kan ons verwarren, verdrietig maken en bang. Laten we ook nu, vooral nu, zoeken naar moed, naar kracht, naar liefde en verbondenheid om ons geloof in God uit te schreeuwen.

Stil mijn ziel wees stil
En wees niet bang
Voor de onzekerheid van morgen
God omgeeft je steeds
Hij is erbij
In je beproeving en je zorgen…

(opwekking 717)